13 września 2017
SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ KRÓLOWEJ MIŁOŚCI I POKOJU PANI KUJAW W MARKOWICACH
Wrzesień to nie tylko czas rozpoczęcia roku szkolnego dla dzieci i młodzieży, ale także początek kolejnego roku formacyjnego we wspólnocie Sióstr Pallotynek. Aby jak najowocniej przeżyć ten rok, siostra mistrzyni, nowicjuszka i postulantki postanowiły zawierzyć go Matce Bożej, w tym celu udały się do Sanktuarium Matki Bożej Królowej Miłości i Pokoju Pani Kujaw w Markowicach.
Historia Sanktuarium sięga XVII wieku, kiedy to figura Matki Bożej z Dzieciątkiem została przywieziona do Markowic przez bernardyna brata Michała Widzyńskiego. Zakonnik schronił się na dworze państwa Bardzkich w Markowicach podczas epidemii cholery. W tym czasie ciężko chora Marianna, córka państwa Bardzkich, za przyczyną Matki Bożej została cudownie uzdrowiona. W akcie dziękczynienia rodzice wybudowali kościół ku czci Matki Bożej. Wieść o cudzie szybko się rozniosła i do dworu zaczęli przybywać chorzy prosząc o łaskę uzdrowienia (Komisja Biskupia w 1635 roku zbadała 132 przypadki uzdrowień, uznając 32 „za cudowne”, pozostałe za znaki wielkiej łaski Bożej). W 1636 roku wybudowano pierwszą świątynię, w której umieszczono cudowną figurę. Markowice stały się miejscem licznych pielgrzymek.
Uczestniczki pielgrzymki po wspólnej modlitwie i zawierzeniu kolejnego roku formacyjnego przy figurze Matki Bożej z Dzieciątkiem, zwiedziły zabytkowy kościół i muzeum, znajdujące się przy kościele. W drodze powrotnej zatrzymały się w Mogilnie, gdzie obejrzały pobenedyktyński zespoł klasztorny – najcenniejszy zabytek Mogilna. Obecnie pieczę nad świątynią sprawują Ojcowie Kapucyni. Jeden z braci, pełniąc rolę przewodnika, oprowadził uczestniczki pielgrzymki po kościele i przybliżył historię tego miejsca.
Kościół Św. Jana Apostoła pochodzi z XI w. Był budowany dla benedyktynów jako duża, trójnawowa bazylika z transeptem, prezbiterium zamkniętym absydą oraz jedną wieżą od strony zach. Kościół ten był jednym z najbardziej monumentalnych romańskich założeń architektonicznych w Polsce. Unikatem było dwupoziomowe prezbiterium (obecna krypta wschodnia). W 2. poł. XIII w. kościół został przebudowany w stylu późnoromańskim, przy częściowym użyciu cegieł. W tym też czasie wzgórze otoczono potężnym murem kamiennym. W 2. poł. XIV w. świątynia otrzymała gotyckie sklepienie. W trakcie przebudowy w 2. poł. XVIII w. wprowadzono formy barokowe – zachowane do dzisiaj. W nawie głównej i prezbiterium sklepienie gwiaździste, w nawach bocznych – bardzo rzadko spotykane sklepienie kryształowe z 1. poł. XIV w. Okazały ołtarz rokokowy z 2. poł. XVIII w. w polu środkowym obraz MB Śnieżnej, dzieło warsztatu wielkopolskiego z XVII w.
Od południa przylegają do kościoła dawne zabudowania klasztorne z wirydarzem pośrodku. W wirydarzu umieszczona jest studnia z XI w., gł. 8 m, zasypana w XV w. i odkryta w czasie ostatnich badań.
Spotkanie zakończyło się modlitwą dziękczynną w kapucyńskiej kaplicy.
Pełne ufności, pokoju i radości pątniczki powróciły do Gniezna, aby z Matką Bożą przeżywać kolejny rok formacyjny, a w duchu Ojca Założyciela mogły śmiało powiedzieć: „Jesteśmy pewne, że ten rok będzie owocny, bo zawierzyłyśmy wszystko naszej więcej niż najukochańszej Mamie i wolałybyśmy umrzeć niż tę pewność stracić”.
Agnieszka Pawlak